Hoe we omgaan met iets dat niemand voor mogelijk hield.

Hunkerend naar het vertrouwde

Het Coronavirus heeft onze maatschappij op een manier getroffen die niemand voor mogelijk hield. Plots worden we gedwongen om onze vertrouwde manier van leven drastisch te veranderen. Iemand begroeten met een handdruk, een gesprekje voeren aan de koffiemachine, gedrag dat we zo gewoon zijn, dat zo natuurlijk aanvoelt, mogen we plots niet meer vertonen. En dat is lastig en bevreemdend.

We wachten, houden ons bezig en ondergaan. Tot plots het moment komt dat er dan toch een klein stukje van onze vertrouwde wereld opengaat. We grijpen deze kans en klampen er dan ook onmiddellijk aan vast. Denk maar aan de overrompeling op de containerparken toen deze de poorten terug mochten opendoen.

Samen sterk

Tegelijkertijd merken we een sterke verbondenheid onder alle mensen. Verbonden in dezelfde situatie waarin we ons bevinden. Een verbondenheid die voortkomt uit de wetenschap dat iedereen hetzelfde meemaakt, en het besef dat we er niet alleen voor staan. Samen zoeken we naar alternatieve manieren om deze lockdown door te spartelen. We roepen het e-aperitief in het te leven en delen activiteiten om onze kinderen te entertainen via sociale media. Samen onze bewondering uiten voor het zorgend personeel die dag in dag uit onze zieken verzorgen. Zieken die plots zichtbaar, via de dagelijkse update van de cijfers, talrijk uit alle lagen van bevolking opduiken.

Sense of Urgency & Sense of Belonging

De combinatie van de statistieken, in combinatie met het lijfelijk ervaren en ondervinden dat onze dagdagelijkse leven veranderd is, creëert naast een ‘sense of urgency’- gevoel ( = het is dringend en belangrijk) ook een ‘sense of belonging’ – gevoel ( = samen sterk), twee krachtige en essentiële randvoorwaarden voor verandering.

Wat heeft dit nu te maken met veiligheidscultuur?

Straks gaan we met zijn allen voorzichtig terug aan het werk. Terug naar onze vertrouwde omgeving, terug naar onze vertrouwde collega’s, routines en handelingen. Ook in onze werkcontext hunkeren medewerkers naar het vertrouwde. Gewoon weer de dingen doen zoals we gewoon zijn te doen.

Van LMRA naar Covid-19 LMRA?

Maar niet alles zal hetzelfde zijn. Het naleven van de bestaande richtlijnen voor COVID-19 blijft essentieel om een nieuwe uitbraak te vermijden. En vertalen we deze maatregelen naar COVID-19 -LMRA’s, COVID-19 golden rules. Een variant op de bestaande LMRA’s en Life Saving Rules. Maar hoe zorgen we er straks voor dat jouw medewerkers hun gedrag op de werkvloer hierop afstemmen? Zeker, als we vaststellen dat de meeste organisaties nog aan het worstelen zijn om een context te creëren waarin de bestaande LMRA’s en Life Saving Rules efficiënt opgevolgd worden, vanuit de juiste motivatie.

Conclusie

Het creëren van de krachtige combinatie van ‘sense-of-urgency’ en ‘sense-of- belonging’ speelt hierin een belangrijke rol. Het feitelijk maken alsook het lijfelijk laten ervaren, zullen ook in dit kader essentieel zijn. Vooral het laatste wordt vaak over het hoofd gezien.